Archive for 2018

Home Archive for 2018

Matko, jak ja dawno nic nie pisałam! Tak od serca, tak z głębi, a nie jedynie materiały promocyjne pod kolejne produkty, jakie dla Ciebie przygotowałam.

Niesamowicie mi tego brakowało, niesamowicie za tym tęskniłam. Dzisiaj Black Friday – wszyscy latają na zakupy, chwytają kolejne okazje, a firmy bombardują nas mailami typu: „Takiej okazji jeszcze nie było!”. Dziewczyna w trampkach wcale nie zapomniała o tym szale weekendowym, po prostu nie lubi być taka, jak inni!

Dlatego postanowiła zrobić coś innego – śledź moje kroki na Facebook’u, a na pewno Cię zaskoczę

-> Zerknij

No dobra, ale teraz chwila dla mnie, chwila na kilka szczerych słów o tym, jak to wygląda po tej drugiej stronie lustra.

Śledząc moje kanały społecznościowe, liczne publikacje i kulisy wydarzeń ze świata Dziewczyny w trampkach, możesz stwierdzić: „Ta dziewczyna wcale nie jest taka, jak ja! Jej wszystko się udaje, zawsze uśmiechnięta, pełna energii. Ja taka nie jestem, nie mam w sobie motywacji i tyle odwagi, moje marzenia się nie spełniają. Ja nawet nie wiem czy je mam…”.

I tutaj muszę się zatrzymać i napisać Tobie kilka słów sprostowania!

Moje życie to nie bajka, a to co widzisz to jedynie wierzchołek góry lodowej.

To co osiągnęłam to efekty intensywnej pracy przez ostatnie 2 lata mojego życia. Poświęcenie, które bardzo często zabierało mi czas na przyjemności, sen, wyjazdy, spotkania ze znajomymi, miłość. Lekcje pokory, które sprawiały, że nieraz spadałam na sam dół mimo wysokich lotów. Wytrwałość, która nie pozwoliła mi się poddać, a wcale nie było to takie łatwe. W tym roku zdobyłam 2 statuetki – za mój projekt dla młodzieży i za działania Dziewczyny w trampkach. Zdjęcia widoczne na mojej stronie są jedynie z tej pierwszej gali, wiesz dlaczego? Bo na drugą nie pojechałam…

Bardzo dokładnie pamiętam te tygodnie. To było jeszcze przed wakacjami. W tym wszystkim co się działo, nowych wyzwaniach, pomysłach, zmianach w moim życiu prywatnym, zagubiłam się…

Tak to jest, kiedy bierzesz na swoje barki za dużo obowiązków, kiedy myślisz, że ze wszystkim dasz sobie radę, że jesteś NIEPOKONANA!

Dopiero współpraca z psychologiem (podczas tworzenia poradnika dla rodziców) uświadomiła mi, że wyszłam z domu rodzinnego z olbrzymim obciążeniem, które noszę przez całe dorosłe życie na swoich barkach: „Małgosia jest zaradna, bystra i zawsze da sobie radę!”. Dlatego tłumiłam w sobie emocje, nie prosiłam nikogo o pomoc (chyba, że w skrajnych przypadkach) i walczyłam SAMA na polu bitwy myśląc, że tylko w taki sposób osiągnę swoje cele i spełnię marzenia.

Decyzję o tym, aby nie pojechać po odbiór 2 statuetki, podjęłam w nocy, dzień przed galą. Nie chciałam tam jechać, pięknie się uśmiechać do fleszy i błyszczeć na ściankach, kiedy czułam, że w sercu mam całkowicie coś innego! Wtedy zrozumiałam, że to co czuje jest najważniejsze, że nie chcę robić nic wbrew sobie.

Po zakończonych zobowiązaniach i współpracy ze szkołami wyjechałam na kilka tygodni z Polski. Czy można to było nazwać ucieczką? Owszem, ale w tym wszystkim ważna była chwilą dla mnie, której od dawien dawna nie miałam.

To była jedna z najtrudniejszych prób, jaką musiałam pokonać!

Kiedy zaczynałam tworzyć Dziewczynę w trampkach przewartościowałam cały swój świat łącznie z otoczeniem. Wielu ludzi odeszło z mojego życia. Niektórzy mnie zawiedli, niektórzy „sprzedali” za pieniądze, inni byli jedynie interesowni. Wtedy nauczyłam się obojętności i tego, że największą wartością jest PRAWDZIWOŚĆ. Jednak nauka, jaką wyniosłam z tamtych przeżyć była zbyt mała, bo podobna sytuacja pojawiła się ponownie.

Kolejny raz ludzie mnie zawiedli mimo wieloletniej przyjaźni, inni potraktowali bezwzględnie. Pewnie myślisz sobie, że powinnam przestać ufać ludziom? Może i powinnam, ale co by to dało? Jestem zdania, że każdy może popełnić błąd, sztuką jest przyznać się do niego, przeprosić, schować ego w kieszeń i starać się go naprawić, jeżeli ten człowiek wnosi WARTOŚĆ w Twoje życie.

To dlatego Dziewczyna w trampkach zniknęła przez okres wakacyjny... To był trudny czas, pełen łez, niewyjaśnionych wydarzeń. Do wielu z nich starałam się poznać prawdę, ale mimo wielu prób niestety do dziś jej nie odnalazłam.

Tą lekcję można porównać do jazdy rozpędzonym samochodem, który wchodzi w ostry zakręt i pod wpływem dużej prędkości powoduje wypadek. Z tego zderzenia dzięki Bogu wychodzisz, ale poturbowana i z licznymi obrażeniami. Aby wrócić do normalności musisz intensywnie pracować nad sobą, podjąć rehabilitację i mieć wsparcie, które nie pozwoli Ci się poddać w trudnych chwilach. A przecież można było JECHAĆ WOLNIEJ…

W moim przypadku olbrzymim wsparciem okazała się RODZINA, ludzie, którzy dali mi poczucie bezpieczeństwa, ich miłość. Bezcenni okazali się przyjaciele, którzy każdego dnia wytrwale pisali i zaznaczali swoją obecność, a także MŁODZIEŻ, osoby, które uczestniczyły w moich wykładach i warsztatach. To od nich dostawałam liczne wiadomości z pytaniami: „Czy w nowym roku znowu się Pani u nas pojawi?”.

Przekonaj się co dla Ciebie przygotowałam!

To właśnie w tym czasie (podczas wyjazdu) powstał pomysł stworzenia PORADNIKA DLA RODZICÓW (jeżeli jeszcze go nie masz koniecznie wejdź i pobierz go) po to, aby Ci młodzi ludzie mogli liczyć na wsparcie i zrozumienie ze strony rodziców. Każdego dnia, będąc razem z nimi, obserwowałam ich brak odwagi, wytrwałości, świadomości i wiary w siebie. Dlatego chciałam o tym wszystkim powiedzieć dorosłym, aby wiedzieli, że problemem nastolatków nie jest jedynie bałagan w pokoju i dobre stopnie w szkole.

Ten wyjazd pozwolił mi odbyć niesamowitą podróż w głąb siebie. Dzięki niej poznałam swoje ograniczenia (także je mam), słabości, błędy jakie popełniłam. W końcu też dojrzałam do tego, aby być ASERTYWNA i wyznaczać granice w relacjach z innymi. A co najważniejsze być pewna (jeszcze bardziej), że Dziewczyna w trampkach to najlepsze, co mnie w życiu spotkało.

Dlatego przez ostatni czas widzisz na moich profilach ten entuzjazm, radość, kulisy moich działań, pozytywne nastawienie, które przez wielu może być uznane, że jest stworzone na potrzeby marketingu. Ale tak nie jest!

Ja po prostu KOCHAM TO CO ROBIĘ, uwielbiam te wyjazdy do szkół i mimo tego, że dość często wstaję o 4 rano, aby wyruszyć w podróż, cieszę się z tego! Ci młodzi ludzie dają mi niesamowite spełnienie, energię i niezliczoną ilość pozytywnych emocji! A ile razy wracam do domu ze łzami w oczach? Każdy ich gest, przytulenie, ciepłe słowo, liczne zdjęcia są bezcenne!

Ukazując Tobie moją drugą stronę lustra mam nadzieję, że zainspirowałam Ciebie do tego, abyś również szukała swojej drogi, nie bała się podejmować odważnych kroków w życiu, kierowała się głosem serca i była wytrwała.

Moja droga nigdy nie była łatwa (i jak widzisz mimo sukcesów na koncie dalej jest trudna), ale jest warta wszystkiego. To była decyzja kierowana jedynie sercem, jedna z dwóch jakie podjęłam w życiu w taki sposób.

Dzięki niej wygrałam życie…

PS Jakbym miała dać Tobie małą radę podsumowującą moją najtrudniejszą lekcję tego roku (chociaż wiem, że jeszcze się nie skończył) to brzmiałaby ona następująco:

NIGDY nie bój się powiedzieć osobie, którą kochasz, o swoich słabościach. Żyj chwilą i nie trać czasu na życie przeszłością. Największą WARTOŚCIĄ w życiu jest prawdziwość i szczerość. Nie bój się KOCHAĆ całym sercem. Musisz wierzyć – zawsze i wszędzie.

Ja zawsze wierzę, mimo wszystko i wbrew każdemu. Przecież nikt inny, a jedynie Ty, wiesz co czuje Twoje serce J

Śledź moje kroki, pewnie nieraz jeszcze Cię zaskocząJ

Kiedy XXI wiek na dobre stał się erą Social Mediów, ludzie zapomnieli, aby ze sobą rozmawiać. Zamienili spotkania, spacery i bezpośredni kontakt na szybkie wiadomości, emotikony i ekran smartfona.

A gdzie w tym wszystkim podziała się mowa ciała, mimika, gesty,

ciekawość drugiej osoby, szczerość i szacunek?

Przechodząc przez nie jeden korytarz szkolny sporadycznie widzę aktywną rozmowę wśród młodzieży. Większość z nich zamknięta w świecie ONLINE nawet nie zauważyła swoich kolegów.

Ale cóż można im się dziwić, ja niejeden z nich widzi taki sam obraz

w swoim rodzinnym domu?

Problem uzależnienia od Internetu nie dotyczy jednie młodych ludzi, ale także dorosłych, którzy niewątpliwie powinni być wzorem dla młodszych domowników.

Wypowiedzenie kilku słów, a nawet nastu w kierunku drugiej osoby to nic nadzwyczajnego

– przecież każdego dnia wypowiadamy ich tysiące, ale to nie wszystko…

Tutaj najważniejsze jest aktywne słuchanie, szczerość, odwaga, chwila uwagi,

zainteresowanie, bycie tu i teraz!

Pewnie nie raz uniosłaś się dumą, wyszłaś trzaskając drzwiami lub dniami, a nawet tygodniami milczałaś będąc urażona czyjąś wypowiedzią. I może miałaś do tego prawo, bo słowa potrafią zranić, ale…A teraz zastanów się! Czy z perspektywy czasu nie sądzisz, że nie taki powinien być koniec burzliwej konwersacji? Wiadomo, że emocje często powodują nieprzewidziany scenariusz wydarzeń, ale one opadają… i wtedy pojawia się rozsądek oraz pytanie: „Po co to wszystko było?”

Czy nie warto przyjść, złapać kogoś za rękę, spojrzeć w oczy i powiedzieć:

„Posłuchaj…” wyrażając tym samy swoje uczucia, obawy, zdanie!

Kiedyś usłyszałam, że to dobrze, kiedy ludzie się kłócą – to oznacza, że im zależy na sobie, mają wobec siebie uczucia, nie idą na łatwiznę i nie bagatelizują problemu. I osobiście zgodzę się z tym, tylko w tej całej kłótni nie może zabraknąć szczerości i zrozumienia. Wtedy ona potrafi coś wnieść

w waszą relację, wspólne życie.

Nieraz spotkała mnie sytuacja, kiedy przez brak zrozumienia, niepotrzebną nadinterpretację

i burzliwe emocje, rozstałam się w niezgodzie z osobą, która była mi bliska. Mijały dni, tygodnie,

a nawet miesiące, a człowiek miał do siebie pretensje, wyrzuty, że niepotrzebnie uniósł się dumą, zrezygnował z wykonania pierwszego kroku, ponieważ pochopnie uznał, że nie warto.

I tak szłam przez życie z wyrzutami sumienia wiedząc, że zrobiłam błąd i mimo tego, że chciałam go naprawić ogarniał mnie STRACH! Niekiedy los mnie wyręczał i stawiał na mojej drodze tą właściwą osobę dając mi tym samym szansę na odkupienie win albo w końcu sama dojrzewałam do tego, aby w końcu wyjaśnić to co było.

Te spotkania zazwyczaj kończyły się niesamowitą ulgą, wewnętrznym spokojem i świadomością,

że nie warto iść przez życie w niewiedzy i tłumić aż tyle myśli w głowie. A niby nic nadzwyczajnego nie uczyniłam, po prostu POROZMAWIAŁAM z drugą osobą.

Po wielu doświadczeniach w budowaniu relacji wiem, że to od ROZMOWY wszystko się zaczyna

i wszystko się kończy! To ona jest kluczem do sukcesu, jeżeli dołączysz do niej jeszcze szczerość

i odwagę.

PS Dlaczego idąc przez życie miej ciekawość wobec drugiego człowieka, wymieniaj się z nim poglądami na temat życia. Buduj z relację, która jest prawdziwa. Miej odwagę powiedzieć: „Cześć” do osoby, której nawet nie znasz, nie unoś się dumą, kiedy usłyszysz krytykę, dociekaj sensu tych argumentów (chyba, że widzisz, że jest to złośliwe) i przede wszystkim NIE MARNUJ CZASU NA FILOZOFOWANIE, skoro i tak poznasz prawdę jedynie dzięki ROZMOWIE!

A jeżeli uznasz, że Twoja rodzina spędza ze sobą stanowczo za mało czasu i praktycznie nie rozmawia ze sobą to mam dla CIEBIE świetny sposób, aby to zmienić!

ZABIERZ wszystkim telefony, piloty od telewizorów i możliwości dostępu do tabletów bądź laptopów. Początkowo na pewno będą na Ciebie wściekli, ale pod koniec dnia jeszcze Tobie podziękują za ten wspólny czas i rozmowy, dzięki którym lepiej się poznacie.

„(…) Ludzie marnują czas: „A jeszcze poczekam, nie odezwę się, zamknę się, uwolnię, zesram się”. Myślą sobie, że może jutro, za dwa tygodnie, za miesiąc, za rok, za dziesięć lat. Zapominają, że tak łatwo można przegapić wszystko”. (K.Kowalewska)

A tymczasem śledź moje kroki, na pewno Cię zaskoczą:

www.dziewczynawtrampkach.pl

Doskonale pamiętam opowieści mojej mamy z okresu jej młodości. To właśnie one ukazują niesamowity przełom w światopoglądzie ludzkim w temacie rodziny i związków.

„Za czasów naszych rodziców, czyli można powiedzieć, epokę temu, kiedy dziewczyna – kobieta zbliżała się do trzydziestki i nie miała jeszcze partnera, a co dopiero – rodziny, nazywano ją STARĄ PANNĄ. Mało kto wierzył, że w tym wieku jest w stanie poznać miłość swojego życia i urodzić dziecko (…)” - (więcej znajdziesz w książce „Dziewczyna w trampkach” Małgorzaty Kapuściak –http://dziewczynawtrampkach.pl/produkt/ksiazka-dziewczyna-trampkach/ )

Obecnie nasze wyobrażenie o życiu całkowicie się zmieniło (nasze, czyli młodego pokolenia).

Do 30stki uda mi się stworzyć rodzinę!

Mając 27 lat (czyli prawie 3 lata temu) myślałam, że w kiedy wkroczę w wiek 30lat będę już gotowa na stworzenie rodziny i prawdziwego domu. Oczywiście wiedziałam, że moje założenia nie zależą jedynie ode mnie, ale mimo marnych szans miałam choć trochę nadziei na happy end. Przybliżając się jednak z każdym rokiem do wyznaczonego wieku moja wiara w przyszłość malała, a kiedy nastał w moim życiu huragan na ścieżce zawodowej, totalnie się poddałam.

Presja czasu, jaka towarzyszyła mi na każdym kroku, była coraz większa, tym bardziej,

że moje najbliższe otoczenie (koleżanki z ich dziećmi) powiększało się.

Jakby tego było mało co chwilę słyszałam: „Kiedy w końcu przestaniesz fruwać?”.

Przecież do tanga trzeba dwojga – to była moja jedyna odpowiedź.

I tak mijały dni, miesiące… aż w końcu znalazłam fantastyczny sposób, aby sobie z tym poradzić!

ODPUŚĆ SOBIE! - wszystko przyjdzie w odpowiednim czasie

Dokładnie taki był mój sposób na upływający czas i zegar biologiczny. Kiedy przestałam się przejmować tym, co mówią o mnie inni, nagle zaczęłam w pełni cieszyć się życiem!

I tak niespodziewanie wszystko zaczęło się układać – z dnia na dzień. Poznałam miłość swojego życia, a oprócz tego mogłam tworzę swój nowy, własny dom.

A największym zaskoczeniem jest to, że 30stka miała minąć dopiero za kilka miesięcy!

PS Często, aby coś osiągnąć trzeba ODPUŚCIĆ, zatrzymać się na chwilę i poczekać aż czas da nam szansę rozwiać wszelkie wątpliwości albo też znaleźć odpowiednie rozwiązanie.

Takim właśnie był mój sposób na szczęście – CZAS i DYSTANS do samej siebie, którego nauczyłam się po długich latach.

Wszystko ma swój odpowiedni czas

Dzisiaj wiem, że na ważne momenty w życiu oraz ludzi, warto czekać długimi latami. A jeszcze niecały rok temu byłam jedną z wielu singielek, które marzyły o wielkiej miłości…

Dlatego doskonale Cię rozumiem Droga singielko zbliżająca się do 30stki!

Pamiętaj tylko, że to nie wiek wyznacza Tobie ciąg wydarzeń, a los, który daje Tobie niezliczone szanse na szczęście. Ważne, aby ich nie przegapić… i mieć odwagę walczyć o nie!

Śledź moje kroki – mam nadzieję, że jeszcze nie raz będą Tobie przydatne!

www.dziewczynawtrampkach.pl

W naszym życiu ludzie przewijają się na każdym kroku. Zawarte z nimi znajomości bywają przelotne, koleżeńskie, ale trafiają się też te ważniejsze, czyli przyjacielskie. Aby zbudować taką więź potrzeba przede wszystkim czasu, zaangażowania dwóch stron, wsparcia, niekończących się rozmów, zaufania. Na pozór wydaje się nic trudnego, ale w praktyce okazuje się jednak inaczej…

Będąc młodą dziewczyną miałam wiele przyjaciółek – w każdej szkole inne. Sporadycznie spotykałam i takie, z którymi relacja potrafiła przetrwać do dziś. Nieraz poczułam rozczarowanie, hipokryzję, przykrość z ich strony, kończącą się nawet łzami.

Dopiero będąc „dorosła” zrozumiałam, że przyjaciel to określenie, którego nie można nadużywać.

To niesamowita wartość, na jaką trzeba ciężko pracować.

Prowadząc na co dzień zajęcia z młodzieżą widzę niesamowitą potrzebę rozmawiania z nimi na temat budowania relacji, prawdziwości, autorytetów, przyjaźni. Omawiając tą tematykę nie da się nie zauważyć poruszenia, zrezygnowania i brak wiary w ich istnienie. Kiedy wkraczam na temat ich więzi z rodzicami, przeważnie zapada cisza…

„Jak to w relacji matki z córką bywa, nie zawsze było pięknie i kolorowo. Dochodziło do sprzeczek, bolesnych wymian zdań, przykrości. Często słyszałam z jej ust: „Będziesz matką to zrozumiesz” (…)” (więcej znajdziesz w książce „Dziewczyna w trampkach” Małgorzaty Kapuściak –http://dziewczynawtrampkach.pl/produkt/ksiazka-dziewczyna-trampkach/ )

Moja relacja z mamą i była i jest właśnie taka – pełna wzlotów oraz upadków. Spowodowane to było wieloma czynnikami: różnica wieku, światopoglądu, tempo życia, problemy.

Chociaż myślę, że nieraz brakowało odwagi, a także rozmowy…

Nikt inny tylko ONA

Opierając się właśnie na tych dwóch filarach, jak odwaga i rozmowa, potrafimy zdziałać cuda budując relację z drugą osobą, a jak dochodzą do tego jeszcze uczucia, to sukces murowany.

Moja mama zawsze potrafiła wyczuć moment, kiedy miałam gorszy dzień albo zmagałam się z jakimiś trudnościami. To właśnie jest ta magia więzi matki z dzieckiem, która powstaje już od samego początku. Choć dla wielu to takie oczywiste, często o tym zapominamy, niedoceniamy.

Szukając przyjaciół w koło nie trzeba szukać za daleko, prawdziwy przyjaciel jest tuż obok – to nasza mama! Od najmłodszych lat stoi za nami murem, gasi pożary z naszym udziałem, jest powiernica niejednej tajemnicy. Może nie zawsze nas rozumie, ale stara się, jeżeli tylko damy jej szansę. Ona nie chce nas skrzywdzić, a jedynie ochronić przed złem świata.

Porozmawiaj ze mną

Młody człowiek boryka się z wieloma dylematami, z którymi nie zawsze potrafi sobie poradzić lub o nich rozmawiać. Dlatego często zamyka się w sobie, w swoim pokoju albo w wirtualnym świecie. Jego ucieczka może wynika nie tylko z braku odwagi, ale niekiedy też braku zrozumienia ze strony rodzica. Zamiast tworzyć dziesiątki scenariuszy jego zachowania, może najlepszym rozwiązaniem byłaby szczera rozmowa – nie uważasz?

Widząc tych młodych ludzi - zagubionych, szukających wsparcia i zrozumienia, przypominam sobie siebie. Te same dylematy, obawy, niewiedza, które nurtowały i mnie na co dzień. Na przestrzeniach tych kilkunastu lat one się nie zmieniły, a jedynie czasy, w jakich żyjemy.

Nastolatek boi się odrzucenia, zranienia, osamotnienia. Nieraz podejmuję próbę walki, ale widząc brak rezultatów szybko odpuszcza i wprowadza dystans, którego w miarę upływającego czasu trudno zmniejszyć. A następnie szuka ucieczki, którą nie zawsze jest tylko smart fon!

On nie zawsze powie o swoich problemach i o tym, że Ciebie potrzebuje – Droga Mamo...

„Pamiętam, że pomimo wielu przeżyć, porażek, licznych chwil zwątpienia w siebie zawsze była przy mnie ona – moja mama (…)” (fragment rozdz. Moja mama – Moja bohaterka, „Dziewczyna w trampkach” - http://dziewczynawtrampkach.pl/produkt/ksiazka-dziewczyna-trampkach/ )

PS Opisując przygody „Dziewczyny w trampkach” postanowiłam ukazać autentyczność moich przeżyć, z którymi musiałam się zmierzyć będąc nastolatką, studentką, dziewczyną, która małymi krokami wkraczała w dorosłość. Zbierając swoje doświadczenia, wnioski po doznanych porażkach, refleksje w jedną całość, Dziewczyna w trampkach stała się nie tylko źródłem inspiracji, ale też wsparcia i zrozumienia dla młodego czytelnika oraz ich rodziców.

Śledź moje kroki – mam nadzieję, że jeszcze nie raz będą Tobie przydatne!

www.dziewczynawtrampkach.pl

Kiedy początkowo porównano mnie do motyla, rozbawiło mnie to. Jednak zagłębiając się bardziej w temat uświadomiłam sobie, że właśnie taka jestem – barwna, pełna życia, szalona, z niesamowitą odwagą do zdobywania świata.

Ale nie tylko ja taka jestem…! Taka też jesteś Ty! Każdy dorosły, szczęśliwy, pewny swoich możliwości człowiek, jest właśnie takim motylem, który potrafi latać i czerpać radość z życia.

Zanim jednak nim się stanie, musi przejść cały szereg zmian (nie tylko wizualnych, a przede wszystkim tych mentalnych), aby móc pokazać światu szereg swoich barw, jakimi są nasze umiejętności.

„Kiedy rodzimy się i przechodzimy krok po kroku etapy naszego życia, nikt nie jest w stanie przewidzieć, kim będziemy. To doświadczenia życiowe bardzo często weryfikują i tworzą zasady, na których się opieramy. Dlatego właśnie MOTYL ma nierówny kształt i jest wielokolorowy.

Zarówno jego wygląd, jak i barwność świadczą o przeżytych lekcjach życia – niekiedy dobrych, pozytywnych, kolorowych, ale też ciemnych, szarych oraz ponurych. Właśnie takie zestawienia: porażek i sukcesów, smutku i radości, strachu i odwagi dostrzegamy w nim dzięki kompozycji kolorów.

Gdyby nie te wszystkie przeżycia, nie mógłby rozkwitać i latać – rozkładać swoich skrzydeł i starać się fruwać coraz wyżej J

Taki właśnie jest motyl – taki jesteś TY!”

(więcej znajdziesz w książce „Dziewczyna w trampkach” Małgorzaty Kapuściak –http://dziewczynawtrampkach.pl/produkt/ksiazka-dziewczyna-trampkach/)

Historia Dziewczyna w trampkach udowadnia jak z niepozornej gąsienicy rozkwita barwny motyl, pewny swojej wartości. Dzieląc się z czytelnikiem swoimi doświadczeniami, porażkami oraz ciągiem licznych epizodów, ukazuje jak zbudowała w sobie siłę do walki o marzenia pokonując swoje największe bariery.

Będąc nastolatką marzyła o rzeczach, które wydawały jej się niemożliwe do zrealizowania. Kiedy mówiła o nich na głos ludzie śmiali jej się w twarz, myśląc, że ma jedynie bujną wyobraźnię. Po latach udowodniła, że nie ma rzeczy niemożliwych…

Chcesz się przekonać…?

PS Śledź jej kroki – Dziewczyna w trampkach dla wielu jest źródłem inspiracji, motywacją do działania, ale też skarbnicą wiedzy życiowej! Ona powstała z myślą o Tobie – dołącz do jej świataJ

Subskrybuj: Posty ( Atom )

Pages

Po drugiej stronie lustra…

KLUCZ do sukcesu!

Ambicje – to one przysłaniają nam cały świat!

148 razy usłyszałam NIE!

To była najlepsza decyzja mojego życia!

Upss.. Mam już 30 lat i co teraz?

Bądź moją przyjaciółką!

Każdy z nas jest motylem...